صید بی صیاد
شعرصید بی صیاد
شعرحکم سحرگاه
نمی آید ز یاران سفر کرده خبر ما را
نگاه یار را با خود به گورستان دل بردم
خبری نیست سفری نیست
چرا هست
خبری از سفری در دل رنجدیده ی جانانه ی من هست
چرا هست !!!
چرا نیست کسی تا که بگوید به دل غمزده ی من
که یارم کجا رفت ؟ چرا رفت ؟
چرا بر دل بغض دیده ی بچه صفت من
وفایی کسی هیچ ندارد
چرا بر دل دیوانه صفت هیچ طبیبی نیامد
بیامدبه بالین زبون
گشته ی زیرین تر از این خاک طبیبی
یا که نه آن هست حبیبی
که آن هم غم دیرینه ی سالهای فراق است
که سالهاست که با ماست
تو ای دوست اگر می شنوی
نعره وفریاد ز کردار و زجانم
خاموش منشین خیز فغان کن که عمریست به دارم
جلاد قضا حکم سحر را به صبحگاه
عمریست که بر خواهش این دل نمودست به اجرا
گویند همه از دل گویند همه از جان
آه بر غم فرهاد آه بر شب شیرین
آه از سر مجنون آه از دل گلگون
آهی بکشم من ز سردی و ز اعماق وجودم
خاموش کنم آتش عشق همگان را
آهی ز بی مهری یارم آهی به پاییز بهارم
آهی ز وفاداری یارم
ای با صفتان بر سر گور گداخته ز آهم بیایید
آهسته مرا از لب گورم به بیرون کشانید
پیوسته مرا بر لب امید نشانید
کجایید؟
کجایید ؟
غم نامه
با چه شوقی سر راهت نشستم یادت هست ؟
با چه تمنا از کنارت گذشتم
وچه آهسته و آرام نگاهم کردی
من به خود پیچیدم وزشوق نگاهت
تا به سحر خواب به چشمان خودم هیچ ندیدم
وصبحدمان آن روز تا به غروب سر راهت می نشستم
وچه بی صدا عاشق گشتم آری چه بی صدا
تو نمی دانستی وصد افسوس به من
تو نمی دانستی
یک روز به سر راه دلت باز نشستم یادت نیست !!!
فردایش نیز چنین
ز رهگذری دور ز بیراه ی دل
بعد روزها ندایی آمد
وبا صدایی لرزان به در گوش دلم گفت
مسیر نگاهت عوض گشته
زان پس مجنون شدم ای دوست
ولی ای دوست بدان
من سر آن راه نشستم
تا تو بیایی
دریای نگاه
وچه زیبا از عشق می گغتی ای یار
نه با زبانت که من از آن ز احساست نشنیدم
با موج دریای نگاهت واین گرداب
چه آهسته مرا در خود غرق کرد
وچه بی رحمانه سوختنم را شنیدی
ودستی نفشردی
