صید بی صیاد
شعرصید بی صیاد
شعریادم کن
خفته از روز ازل در پس چشمان توام یادم کن
شیدا شده ی لعل شکرسان توام یادم کن
ا ی دوست مرانم ز بر خویش و مبر از یاد
محبوس شده در دل زندان توام یادم کن
سوختن
خواب بود یا کاووس باغ من آتش گرفت
پر من سوخت
چرا کسی با من نیست سوختنم را می بینی
چرا باورت نیست
قامتم همچو ماه نو گشته چرا یاوری نیست
زنگ بود یا ناقوس صدا ی جیغ او تا عرش رسید
بغض من ترکید
گواهش برچهره ام نیست
عمرم چون برق رفت
گواهش بر موی من نیست
ای کا ش بی صدا و بی خبر چون شمع میمرد
صدای شیون عزایش را دردلم می شنوم
بوی غربتش را در جانم می شنوم
گویی در قلبم فنا گشته خاک گشته
من اوراکه برایش مهر می ورزیدم
بخاطرش زجرها میدیدم
درندیدش غم ها میدیدم اینک در کفن می بینم
در گورستان اندیشه هایم
در زیر خروارهای افکار زشتم
دیگر نامش را بر بال کبوتران
گلبرگ گل سرخ
صفحه ی سپید ماه
نخواهم نوشت
تا که عالم ببیند
شعله ی شمع عشق من خاموش گشته
رود روان
من روانم
پیش خواهم رفت کنون
همچو باد در عبور صحرا
همچو رود در مسیر دریا
من خروشانم
واز سنگ و خلوخ بستر ناهراسانم
چون در مقابل دیدگانم من تو را دارم
یک یک دقیقه های عمر را خواهم کشت
من طلوع حضورت را
باغروب ثانیه هایم خواهم دید
و بهای دیدارت را بانقد قتل لحظه ها
خواهم داد
ونیز به شوق آن روز
که یک پیک مرا تا بر تو خواهد برد
زندگی خواهم کرد
