نوروز

با اینکه بعداز دوریش عیدی ندیدم  

امید من باشد همین    در این بهار سبز سین    یارم بیاید   

 

ای عاشقان     ای عاشقان   

نوروز باستانیتان در سایه ی دل داده ای باشد مبارک  

حکم سحرگاه

نمی آید ز یاران سفر کرده خبر ما را                         

                      نگاه یار را با خود به گورستان دل بردم 

خبری نیست                  سفری نیست        

                    چرا هست 

 خبری از سفری در دل رنجدیده ی جانانه ی من هست  

چرا هست !!!     

    چرا نیست   کسی تا که بگوید به دل غمزده ی من  

که یارم کجا رفت ؟            چرا رفت ؟ 

       چرا بر دل بغض دیده ی بچه صفت من  

                                    وفایی کسی هیچ ندارد  

        چرا بر دل دیوانه صفت هیچ طبیبی نیامد              

                                               بیامدبه بالین زبون 

گشته ی زیرین تر از این خاک طبیبی  

         یا که نه آن هست حبیبی                     

که آن هم غم دیرینه ی سالهای فراق است   

                                   که سالهاست که با ماست    

                  تو ای دوست اگر می شنوی     

                 نعره وفریاد     ز کردار و زجانم    

خاموش منشین خیز فغان کن          که عمریست به دارم  

جلاد قضا حکم سحر را به صبحگاه     

 عمریست که بر خواهش این دل نمودست به اجرا  

گویند همه از دل               گویند همه از جان          

                 آه بر غم فرهاد            آه بر شب شیرین  

آه از سر مجنون                آه از دل گلگون     

آهی بکشم من ز سردی و ز اعماق وجودم  

خاموش کنم آتش عشق همگان را  

آهی ز بی مهری یارم        آهی به پاییز بهارم                

                      آهی ز وفاداری یارم  

ای با صفتان بر سر گور گداخته ز آهم بیایید    

                  آهسته مرا از لب گورم به بیرون کشانید  

                             پیوسته مرا بر لب امید نشانید 

                                 کجایید؟ 

                                   کجایید ؟