عمر تباه

دیشب برای دیدنت نظاره رخ ماه کردم  

                          صد حیف رخ مهت ندیدم سر به چاه کردم

از کوچه تنهایی با داد می گفتمش همی  

                          آخر برای وصال دودستت چه اشتباه کردم 

از دوری دو چشم سیاهت ای آشنای دور 

                          عمریست شب تا به سحر زاری و آه کردم 

 هر صبح سحرگه بر تار زلف پریشان یار  

                            مرگ بقای عشق را تاشب نگاه کردم

از سردی دو جشمت ای خورشید قلب من 

                           سرخی رنگ عشق را در دل سیاه کردم 

راه وصال و فراقت مویی ز هم به دور 

                             در دوریت از اشتباه بی راه ز راه کردم    

توهی ز عشق با خود به گوشه ای بگفت

                           در دیدن سراب چشمت عمر را تباه کردم  

مست خم

مهر این دل مداوم به رهت می باشد 

                              هر دعایم به صبحگاه پشت سرت می باشد   

گرجه با بی مهری عالم ز من دل کندی  

                                آفتاب چشم دلم دان که در برت می باشد    

از زمانی دور شدم از رخ همجون مه تو   

                               چشم این دل درطلب قرص مهت می باشد   

پس از آن روزکه با عشوه زمن دور شدی   

                              دل شیداشده ام درطلب بوی تنت می باشد   

از شرابی که ز خم چشم خمارت خوردم   

                                سر و جان دل من مست خمت می باشد   

ساقیا جرعه ای از ساغر هستیم بخش  

                                  چون دلم ریزه خور دست پرت می باشد     

دوری چشم تو و وهم وصالت تا به کی 

                          دل توهی شده ام درطلب آن نظرت می باشد