حبسیه

                

من ز قنداق با گریه ام حبسیه گفتم یاد باد

من زعشقش از ازل فغان نمودم یاد باد  

من ز دوری آن دلیل هست خود برقلب خود 

     زخم های کاریه دیرینه دیدم یاد باد

تنگ ماهی

باز امشب دل من پر ز غم و اندوه شد 

         چهره ام گلگون شد       چشمانم خون شد 

باز امشب همه غم های عالم بر دلم رو کردست 

           همه غم ها در گلویم بغض شدست 

آسمان دیگر آبی نیست      نور آفتاب اینجا نیست  

                                         گل لاله انجا زیبا نیست  

      گل سرخ هم زیبا نیست  

غم ماهی پنهانیست         گریه اش روحانیست 

دیدن اشک زلال ماهیان 

       یاشنیدن آه بلند آبزیان  

                             کار ما نیست 

                               دگر هیهاتیست... 

           کارما دیدن تنگ ماهیست  

درکنارش نشستن و لحظه ای چندنظر نمودن است

گر کنیم نظر به تنگ ماهی  

           چشمان درشت او در صبحگاه 

                  حاکی از گریه های پنهانیست 

غم او غم تنهایست 

         جای او در حقیقت اینجا نیست 

غم او دیدن تنگ ماهیست  

              غم او ندیدن یه ماهیست 

غم او ندیدن مهتاب نیست 

               حرف اونشنیدن حرف ها نیست 

                   غم او ندیدن آزادیست

                        

مجلس ختم

    صدای قرآن می آید             فاتحه ی کیست؟ 

                             مجلس ختم من است 

کفنم را پدرم می بنددس           مادرم از حال میرود گاهی 

خواهرم شیون می کند میکشد فغان آهی 

                             حسنین گوشه تابوت مرا میگیرند 

      بستگان از هجر من پیراهنان می درند 

           دوستان از غم داغم بر سر وسینه ی خود میکوبند  

    خاک گویی سالها مرا منتظراست  

                                        خاک سرد است اما  

                                    ز روزهای فراق تو گرم تراست 

من به عشق دیدنت چشمان خود را بسته ام 

               من به عشق دیدنت درگورهم منتظر نشسته ام 

               من تو را خواهم دید