رود روان

من روانم              

                   پیش خواهم رفت کنون 

            همچو باد در عبور صحرا  

                           همچو رود در مسیر دریا  

 من خروشانم  

                    واز سنگ و خلوخ بستر ناهراسانم   

            چون در مقابل دیدگانم من تو را دارم   

یک یک دقیقه های عمر را خواهم کشت  

    من طلوع حضورت را

                          باغروب ثانیه هایم خواهم دید 

و بهای دیدارت را بانقد قتل لحظه ها  

                                              خواهم داد  

ونیز به شوق آن روز   

                 که یک پیک مرا تا بر تو خواهد برد   

                    زندگی خواهم کرد

  

احیا

دیریست توکل بر دل شیدا نمودم   

                      پر جوش در دنیای دل غوغا نمودم  

در انتظار خلوت دستان تو من  

            عمریست که شب تا به سحر احیا نمودم  

 

اعدام دل

نمی آید ز یاران سفر کرده خبر ما را  

            نگاه یار را با خود به گورستان دل بردم      

خبری نیست      

                  سفری نیست  

                                       چرا هست  

خبری از سفری در دل رنجدیدی جانانه ی من هست 

                                                          چرا هست  

  چرا نیست کسی تا که بگوید به دل غم زده ی من  

               که یارم کجا رفت؟ 

                                    چرا رفت؟ 

چرا بر دل بغض دیده ی بچه صفت من      

                                    وفایی کسی هیچ ندارد؟ 

چرا بر دل دیوانه صفت هیچ طبیبی نیامد؟ 

بیامد به بالین زبون گشته ی زیرین تر از این خاک طبیبی

                 یا که نه آن هست حبیبی!!!  

که آن هم غم دیرینه ی سالهای فراق است  

                         که سالهاست که با ماست 

 تو ا ی دوست اگر می شنوی نعره و فریاد  

 ز کردار و ز جانم   

               خاموش منشین خیز فغان کن  

                                          که عمریست بدارم 

جلاد قضا حکم سحر را به صبحگاه 

               عمریست که بر خواهش دل نمودست به اجرا  

گویند همه از دل گویند 

                              گویند همه از جان  

آه بر غم فرهاد  

                آه بر شب شیرین  

                                    آه از سر مجنون 

                                                      آه ازدل گلگون 

آهی بکشم من ز سردی و ز اعماق وجودم  

                            خاموش کنم آتش عشق همگان را   

  آهی ز بی مهری یارم 

                             آهی به پاییز بهارم  

آهی ز وفاداری یارم 

                             آهی به گرفتگی ماهم 

        ای با صفتان بر لب گور گداخته ز آهم بیایید 

               آهسته مرا از لب گورم به بیرون کشانید 

                              پیوسته مرا بر لب امید نشانید  

                     کجائید؟    

                                  کجائید؟