کلبه ی احساس

     پشت این کلبه دل                               عالمی است از رویا  

                       و در آن می بینم همه چیز را زیبا  

     در کنار آن برکه                باغ گلهای سفید زندگی است        

                    دشتی از غنچه ی نشکفته ی احساس من است  

      که در آن نیست ز خشکی خزان هیچ خبر  

               بوته ای از سنبل              چه چهی از بلبل           

      شرشری از آب               روی ماه رخ پر احساس  

                            گه آن هم زاده ی دل همچو من است  

         و در آن بی کران جوی خروشانی است  

         می رود نسل به نسل               میدهد دست به دست     

                تک نقشه ی شهری               

                                      که در کلبه ی دل محصور است   

         در خیالم آن شب به درون این شهر  

                                      غم و حزن و فغانی بردم      

                       در همان تاریکی داد همی میدادم  

            و ز بی مهری یارم دوا می خواندم  

                           ناگه باد خزان بر سر این دشت بیامد   

                ابرها گریستند          سروها بمردند  

          بلبل در آن شب    ز بی مهری یارم     در آن شب پر هجر   

                               بق کرد و نخواندش   

                     آن باد خزان پر گل طاووس بینداخت  

        ناگه باد صبا در دست دلم داد دوایی         

                با گوش دلم راز همی گفت            اینجا تو چرایی ؟   

         رو      سوی پای دل یار بگویش             بیارش  

        من نیز چنین کرده و با سوز نوایی  

          رو سوی تو دارم      ای دوست بیا تا برویم ما در آنجا    

             ساکن شده ی آن کلبه ی احساس شویم ما