غم نامه

با چه شوقی سر راهت نشستم        یادت هست ؟

                                 با چه تمنا از کنارت گذشتم 

   وچه آهسته و آرام نگاهم کردی           

 من به خود پیچیدم                       وزشوق نگاهت  

 تا به سحر خواب به چشمان خودم هیچ ندیدم    

 وصبحدمان آن روز تا به غروب سر راهت می نشستم   

  وچه بی صدا عاشق گشتم          آری چه بی صدا   

   تو نمی دانستی               وصد افسوس به من   

          تو نمی دانستی  

یک روز به سر راه دلت باز نشستم      یادت نیست !!!       

 فردایش نیز چنین      

               ز رهگذری دور ز بیراه ی دل  

                                 بعد روزها ندایی آمد 

                  وبا صدایی لرزان به در گوش دلم گفت  

                           مسیر نگاهت عوض گشته      

     زان پس مجنون شدم ای دوست   

                                                             ولی ای دوست بدان

                      من سر آن راه  نشستم  

                                             تا تو بیایی 

دریای نگاه

وچه زیبا از عشق می گغتی ای یار  

نه با زبانت   که من از آن ز احساست نشنیدم  

                         با موج دریای نگاهت واین گرداب  

        چه آهسته مرا در خود غرق کرد 

وچه بی رحمانه سوختنم را شنیدی  

                           ودستی نفشردی   

 

یاد لیلی

 

آسمان دل من بی رخ همچون مه اوست  

              یاد او در سر من باز چه زیباست و نکوست     

 با خودم دوش به صحبت بنشستم به کنار

            یادم آمد که فقط سنگ دلش چون دل اوست