صید بی صیاد
شعر
صید بی صیاد
شعر
ساحل شنی
با یاد باده ی چشمت دل خمارم ٫ مست از باده ی می شد
کنار ساحل زیبای خیال آبی ات
بسته ام دل به نظاره ی لبان شاکی ات
از که میکنی شکایت با من بگوی دوست
این خشم و خروش دریای پر تلاطم ٫ دنیای طوفانیت
با من بیا و برادرانه تقسیم کن بر دوش من کذار
من ساحلی شنی آرامگهی برای امواج پریشانیت
تا من بیا و آهسته و آرام به من گوی
از دیری نان دست حاتمان است انگار
رنگ زرد نشسته بر رخسار سرخ دیروز
دستان پینه بسته ات دارند این گواه
برده ایی زحمت در روزگار سخت٫ اما...
حقت نمی دهند آخر دگر چرا؟؟؟
آخر چرا نانت به کنایه میدهند اینان
آخر چرا ای خروش آتشین عشق
خاموش نموده اند آتشکده ی رویای عشق
حق داری ای عزیز آنجا که نان را به وام دهند
خاموش شود نگاه و صدا و گرمای عشق
خواستگاه اینان خشکیه دشت شقایق احساس من و توست
با من بیا برادر فصلی نو
سازی نو
دنیایی نو آغاز کنیم