کلبه ی ویران

                              مجنون شده ام مجنون      

                                                      دوری ز رخش درد است 

                              درمان ز رخش جویم   

                                                      درمان ز منش سرد است 

                              مجنون شده ام مجنون  

                                                         من شعر نمی خوانم   

                             دیوانه ی دلدارم   

                                            محبوس و گرفتارم  

                                                               آواز نمی خوانم  

                                   من خفته به ناز بودم              

                                                   حسنش قدحم پرکرد    

                             عاشق شده از لعلم  

                                    مجنون شده از هیچم  

                                                    از عشق گریزانم 

                            من کلبه ی ویرانم

رخ یار

 آسمان دیده ام عمریست که مهتاب ندیدست  

                       از دوری آن زلف پریشان به خود خواب ندیدست  

بی تو دلم ای دوست چه دانی که چه دیدست  

              جویی به سر راه و رخ دلدار بر این آب بدیدست