صید بی صیاد
شعر
صید بی صیاد
شعر
پدری میگرید
پدری می گرید و نمی دانی تو
و نمی دانیم ما
و چه غمگین وحزین بار فضایی ست
پدری می گرید
دختری آنسو تر
دیده بر دیده ی بابا دوخته و میگرید
ونمی دانی تو دخترک از سوز اشکهای پدر
خواستگاه عروسک گونه اش را
در گورستان دلش می بیند
و نمی دانی تو
پدر از سنگینی دست های تهی
به سرش میکوبد
ونمی دانیم ما
در این روزگار خاموشی خورشید
درک همسایه ز همسایه شعاری بیش نیست
ونمی دانیم ما
و نمی خواهیم که بدانیم
که چه غمگین و حزین بار فضایی ست
پدری میگرید ...
لحد
من زنده ام چرا با من چنین کردند میدانید؟
من تا قیام حضرت قائم
به قد قامت یارم
بدانید چشم در راهم
چشمه ی احساس دلم با همه احساس خود بر دوست
درمیان چار بند تابوت محبوس مانده
کفن را برسر وچشمم مبندید و لحد را آنچنان تاریک
به گور من میارید چرا که دل به من گوید
مرا چشمی به راه دارم
با من از ودای او هیچ نگویید که عمریست من چشم در راهم
به یار من بگویید که بر گورم گذر یابد
و یا در دست سرد باد
شمیم موی و گیسویش به گور من گذر آرد
که با بوی رخ یارم ز بند غم رها یابم
مرا چشمی به راه دارم
به جای فاتحه بر گور من ای آشنایان , دوستان
به زیر لب با صدایی گرم اما آرام و آهسته
ز وصف زلف یار من خبر آرید
مرا چشمی به راه دارم ...
عقل
آنکه محبت ز ازل بر دل من یاد داد
وقت جدایی ز محبت دل من باد داد
عاقل بدم و در پس دل دل به دلش دادم
آن مه دیرینه من عقل زسرم باد داد