قصه ی یار

قصه ی من قصه ی نامردمی هاست 

                             قصه ی پر غصه ی ناعادلی هاست 

قصه ی فریاد ظالم                      قصه ی سکوت مظلوم  

قصه ی دل شکسته است           قصه ی بغض شبانست 

قصه ی قلب فسردست  

قصه ی ناامید ی ها        قصه ی نامردمی ها 

قصه ی حیله وترفند        قصه ی نیرنگ هفترنگ 

قصه ی دوری ماه           قصه ی دوری خورشید  

قصه ی شب سیاه         قصه ی دوری نور 

قصه ی شب دراز           قصه ی دوری یار 

غصه ی من بودن آفتاب رو فقط یه بام تازست 

قصه ی جنگ و عذاب       قصه ی دست بریدست 

قصه ی مشک بی آب      قصه ی گلوی پارست 

                    قصه ی خون حسین 

قصه در شکسته است     قصه پهلوی بسته است  

قصه دست شکسته است  

                       قصه ی مادر یار 

قصه فرق بریدست    قصه محراب خونین     قصه آه رو چاه 

                       قصه ی بابای یار 

قصه دعای مادر     قصه جبهه و جنگ      قصه شهید و یار 

                       قصه ی دیدن یار 

قصه خواهش عاشق              قصه سکوت معشوق 

                       قصه ی نبود یار 

این همه قصه پرغم غربت هاست 

قصه یک شب جمعه است        قصه لبخند بچه است 

قصه بغض رهایی است  

           قصه فریاد مظلوم رو لش خونی ظالم  

قصه رنگ بی منشور    قصه زمین عدل    قصه هوای عدل 

          قصه سایه ی عدل      قصه حکم یه عادل 

                           قصه بودن یار  

 

طوقی

آسمان صاف بود      بین آن پایین شهر      زیرآن گنبد سبز  

      روی آن پشت بام بلند         تخت چوبی بشکسته  

گوشه ایی از آن یک نفر بنشسته     بدستش قلیانی کبود 

قل قل یک قلیان            پس از آن هوهوی دود آن  

در کنارش یک لوتی کفتر باز    

که عشق و یارش همه هست یک طوقی  

            طوقی با نشان می رود تو خال آسمان  

  واروهایش زیبا                     چشمانش سرخ رنگ 

پرهایش سفید تر از هر رنگ سفید 

               گرو راپرسی که چرا هست طوقی عشق 

                    گویدت هست نماد یک دل پرسرشت  

من دلم پر بگیرد با این یار 

گر خدا باشد نمادش خورشید 

                               میفرستم دل خود را پیش خدا 

دل من در هرروز می رود پیش خدا 

                      طوقیم در هر روز می پرد تا آن دور 

تا که شاید در این راه        پر بالش سوزد و گوید او  

هان یاران ازبرای دفع غم باید پرید  

                         پرگرفت و سوخت و شد ناپدید  

 

ای کاش

دیگه خاطراتتم خاکی شده 

                    چین روی صورتم از رفتنت حاکی شده  

کار طفل دل من عمری فقط زاری شده 

               دیگه گوش دلم ازمرگ صدات شاکی شده  

چی می شد یا چی می شه 

اگه بیای با کوچ اول پرستوها      توآسمان دل من 

دوباره پرواز کنی 

کاش می شد      یا که بشه 

دوباره آسمان تیره ی دلمرو مهتابی کنی 

باصفا و مهر دستات            طوفان دریای دلمرو  

دوباره باز آروم کنی  

کاش می شد    اما میدونم  

           زیرپای سنگ دنیا همه کاشی کاش نمی شه 

دل من غمگینه آری      غمشم مال دیروزه  

            غم دل پیر شده اما        دل من با تو جوونه 

نمی دونی       کاش می شد بخوای بدونی 

                                   غم دیرینه سالهای فراقت 

نمی بینی       کاش می شد بخوای ببینی 

                            گل خشکیده ی محفوظ به قلبم 

نمی خواستی     کاش می شد این بار می خواستی 

                             یک رز سرخ به من هدیه دهی 

و به این کار       دل من نه      دل یک شقایق هم نه 

دل سنگ گل سنگ رو 

                    تو با این کاره قشنگت 

                                 روزی صد بار آب می کردی