عمر تباه

دیشب برای دیدنت نظاره رخ ماه کردم 

                             صد حیف رخ مهت ندیدم سر به چاه کردم 

 از کوچه تنهایی با داد می گفتمش همی 

                              آخر برای وصال دودستت چه اشتباه کردم   

از دوری دو چشم سیاهت ای آشنای دور   

                             عمریست شب تا به سحر زاری و آه کردم  

هر صبح سحرگاه بر تار زلف پریشان یار 

                                   مرگ بقای عشق را تاشب نگاه کردم 

 از سردی دو جشمت ای خورشید قلب من  

                                سرخی رنگ عشق را در دل سیاه کردم  

راه وصال و فراقت مویی ز هم به دور  

                               از دوریت با اشتباه خود بی راه ز راه کردم  

توهی ز عشق با خود به گوشه ای بگفت 

                               در دیدن سراب چشمت عمر را تباه کردم