صید بی صیاد
شعر
صید بی صیاد
شعر
عاقل زرین قبا
هفت آسمان بر هم کشد از هفت دریا بکذرد
هفت شهر را بر هم زند هفتاد کوه در هم زند
آه جگر سوز دلم
دلبر که مجنون اویم هفتاد بار جان میدهم
در هر نگاه دلبرش
از یار و دلدار غریب مجنون شوند شیدا شوند
هر عاقل زرین قبا از بوی زلف دلبرم
شمس و قمر وام بگیر چشم او ساقی کوثر مست او
هیبت صفدر دست او دست به آن جانی دهد
دست به دست خاک دهد
یار من بیچاره را گویید که یک بارم بیا
آخر ز دوری لبش سینه به چاک اوشدم
دام بلا
دست از دلم بدار که دربندی خسته ام
از دوریش به دام بیرحم بلا من جسته ام
از کودکی غریق سراب وصل یارم ببین
پیریست گواه این اقبال از هم گسسته ام
عمری درخاک تاریک گورستان عشق
شب تا سحر به زاری آه و فغان نشسته ام
آخر چرا کسی دل ناشادم نمی برد
در تاکستان چشمان خمار یار که رسته ام
در دیدن رویماه قمرش تاعمر عشق
عهدی به بلندای همت آرش من بسته ام
بر مرکب مراد تهی را سواره ده یارب
آخر بر این راه پر خطر عمریست پیوسته ام
مست خم
مهر این دل مداوم به رهت می باشد
هر دعایم به صبحگاه پشت سرت می باشد
گرجه با بی مهری عالم ز من دل کندی
آفتاب چشم دلم دان که در برت می باشد
از زمانی دور شدم از رخ همجون مه تو
چشم این دل درطلب قرص مهت می باشد
پس از آن روزکه با عشوه زمن دور شدی
دل شیداشده ام درطلب بوی تنت می باشد
از شرابی که ز خم چشم خمارت خوردم
سر و جان دل من مست خمت می باشد
ساقیا جرعه ای از ساغر هستیم بخش
چون دلم ریزه خور دست پرت می باشد
دوری چشم تو و وهم وصالت تا به کی
دل توهی شده ام درطلب آن نظرت می باشد