کاش می شد

زیر لب آهسته گفتم کاش می شد                   

   کاش می شد آن شب سرد زمستان باز آید  

کاش می شد        صدای غربتم آشفته ام می کرد       

                            گویی اما راز می گفت     

از غم عشق درونم راز می گفت     رازی از آن شب روحانی     

                       اشکها بر گونه هایم خون میشد 

خواست ها اندر درونم باز میشد                                               

                                     با خودم آهسته گفتم کاش می شد   

     کاش می شد آید اینجا       تا که روی ماهش را من شناسم       

                    با خدایش آهسته گفتم  

با یک نشانه اینجا بیاید          در کنارم قامت ببندد      

                                           سجده بر ابراز عبدی اینجا نماید  

در درون دریای عشقش غرق گشتم                        تا که آمد   

             ناگه صدایی              آن صدای قد قامتش بود   

من صدا را می شنیدم       

                      من بدیدم اما باورنکردم                                   

                                       من بدیدم اما سجده نکردم  

            آهسته چشمها را باز کردم  

                                          من بدیدم اما باور نکردم   

           من بدیدم یک غلامی شرمسار از کرده هایش  

من بدیدم صاحب غلامی مهر را در صحبتهایش  

                                                     گفتم ای شاه دستم بگیر  

دستمالی در کنارم افتاده دیدم      

                                          من به سویش روان دویدم   

دستمالش در میان دستمان        اشکم بدید 

                      از درون چشمهایم عشقم بدید  

                                 آن شب سرد زمستان آهسته روز 

                                                                   می گشت 

 وای بر من صاحبم دوش بر دیدگانم راه می رفت  

               وای بر من آن وفای عهد من هر روز چون باد می رفت  

                             کاش می شد باز آید   

                                  کاش می شد