طوقی

آسمان صاف بود      بین آن پایین شهر      زیرآن گنبد سبز  

      روی آن پشت بام بلند         تخت چوبی بشکسته  

گوشه ایی از آن یک نفر بنشسته     بدستش قلیانی کبود 

قل قل یک قلیان            پس از آن هوهوی دود آن  

در کنارش یک لوتی کفتر باز    

که عشق و یارش همه هست یک طوقی  

            طوقی با نشان می رود تو خال آسمان  

  واروهایش زیبا                     چشمانش سرخ رنگ 

پرهایش سفید تر از هر رنگ سفید 

               گرو راپرسی که چرا هست طوقی عشق 

                    گویدت هست نماد یک دل پرسرشت  

من دلم پر بگیرد با این یار 

گر خدا باشد نمادش خورشید 

                               میفرستم دل خود را پیش خدا 

دل من در هرروز می رود پیش خدا 

                      طوقیم در هر روز می پرد تا آن دور 

تا که شاید در این راه        پر بالش سوزد و گوید او  

هان یاران ازبرای دفع غم باید پرید  

                         پرگرفت و سوخت و شد ناپدید