پدری میگرید

پدری می گرید                          و نمی دانی  تو    

                                                           و نمی دانیم ما  

و چه غمگین وحزین بار فضایی ست   

         پدری می گرید    

                              دختری آنسو تر 

                                 دیده بر دیده ی بابا دوخته و میگرید  

ونمی دانی تو         دخترک از سوز اشکهای پدر  

خواستگاه عروسک گونه اش را                            

                                         در گورستان دلش می بیند

و نمی دانی تو  

                            پدر از سنگینی دست های تهی  

             به سرش میکوبد   

                                   ونمی دانیم ما  

 در این روزگار خاموشی خورشید  

                           درک همسایه ز همسایه شعاری بیش نیست

ونمی دانیم ما                

                              و نمی خواهیم که بدانیم    

که چه غمگین و حزین بار فضایی ست      

                                                پدری میگرید  ...