رخ یار

 آسمان دیده ام عمریست که مهتاب ندیدست  

                       از دوری آن زلف پریشان به خود خواب ندیدست  

بی تو دلم ای دوست چه دانی که چه دیدست  

              جویی به سر راه و رخ دلدار بر این آب بدیدست