صید بی صیاد
شعر
صید بی صیاد
شعر
کلبه ی احساس
پشت این کلبه دل عالمی است از رویا
و در آن می بینم همه چیز را زیبا
در کنار آن برکه باغ گلهای سفید زندگی است
دشتی از غنچه ی نشکفته ی احساس من است
که در آن نیست ز خشکی خزان هیچ خبر
بوته ای از سنبل چه چهی از بلبل
شرشری از آب روی ماه رخ پر احساس
گه آن هم زاده ی دل همچو من است
و در آن بی کران جوی خروشانی است
می رود نسل به نسل میدهد دست به دست
تک نقشه ی شهری
که در کلبه ی دل محصور است
در خیالم آن شب به درون این شهر
غم و حزن و فغانی بردم
در همان تاریکی داد همی میدادم
و ز بی مهری یارم دوا می خواندم
ناگه باد خزان بر سر این دشت بیامد
ابرها گریستند سروها بمردند
بلبل در آن شب ز بی مهری یارم در آن شب پر هجر
بق کرد و نخواندش
آن باد خزان پر گل طاووس بینداخت
ناگه باد صبا در دست دلم داد دوایی
با گوش دلم راز همی گفت اینجا تو چرایی ؟
رو سوی پای دل یار بگویش بیارش
من نیز چنین کرده و با سوز نوایی
رو سوی تو دارم ای دوست بیا تا برویم ما در آنجا
ساکن شده ی آن کلبه ی احساس شویم ما
رز زرد
رفت آن یارم به کجارفت؟
رفت آنجاکه آسمانش آبی نیست!
رفت آنجا که بچیند یک گل سرخ
تاکه آرد بر من آن گل سرخ
منمش گویم که ای جان و دلم ممنونم
آسمانش آنجا رویایی ست
بر یارم هرکجا هست زیبایی ست
اما چند کوچی ست که دیگر نیست ز او هیچ خبر...
نه نه آمدش نزد دلم آن فخر دلم
دست هایش گرم چشم هایش سرخ
اشک هایش ریزان گیسوانش بافیده
لب آن حوض آبی زیر نور مهتاب
پیش آن شب بوها خوشه ای چیدم من ازآن انگورها
دشت محو تماشای ما شد در دلم غوغا شد
گفتم ای مهر کجایی جانا؟
گل سرخ من دگر خشک شدست
قطره مرواریدی ریخت
یک ماهی آنرا دید ناگهان بغض او نیز ترکید
آسمان ابری شد ان هم بر دل من خون گریست
دست ها را بال برد بعد از یک رعد بلند آسمان
دست ها پایین بود
یک گل رز به من هدیه نمود گل او سرخ نبود
گل او این بار رنگ دل بی عشق بود
تحفه اش زرد رنگ بود
