غریبم

خداوندا غریبم من غریبم واغریبم  

                                          زالطاف جهانت من بی نصیبم 

خداوندا تو عزت را به من ده  

                                          که از باغ نگاهت این را بچینم

پرگار وجود

دیر کاهی ست آسمان دل من روشنی  اش خاموشی ست  

از زمانی که سوزن پرگار وجودم ز برت گشت به دور   

گشته است دایره ی کون و مکان در همه افکار به نور

شاهدش مرغ خموش شبانگاهی است  

ساده بودش یا نه از خود دریایی است 

در کجا دوست چنین فاش بخواندی برخود 

آسمان نون بود در سر سرداریش

سرباز وجودم بودش در زبر شاهی اش 

آسمان هست در فغان از خموشی تاج سر خالی اش 

پرت گویی من از حال دل من باشد  

تو بخوان دوست که حال دل تو خوش باشد 

خنده

از چه می خندی بگو آخر ترا خنده چه سود   

                   چون که در واقع تویی مجنون             ترا خنده چه سود    

گر که مجنون می کند خنده گهی گریه              حاکی ازاسرار اوست   

تو که بر احوال خود بینش نداری خنده هایت را چه سود   

خنده بر آینده ی خاموش خود یا که نه بر شهر ویران همین رویای خود   

خنده بر آواز بلبل            هان بدان آواز بلبل در خزان زیبا نیست   

خنده بر فردای خود                هان بدان فردا سحر پیدا نیست  

باغمان آتش گرفتست خنده بر چه می زنی   

تیغ در دست دشمن رگ امید را نشان خنده بر چه می زنی    

 خنده هامان را بیا اکنون نگه داریم دوست    

بغض اهریمن به دل تا قطع دستش خندهامان را نگه داریم  دوست    

                   صبح امید هست نزدیک خندهامان را نگه داریم ذوست 

           خنده ای بی دغدغه بی بغض و کینه ما ز این دنیا طلب داریم دوست