صید بی صیاد
شعر
صید بی صیاد
شعر
مجلس ختم
صدای قرآن می آید فاتحه ی کیست؟
مجلس ختم من است
کفنم را پدرم می بنددس مادرم از حال میرود گاهی
خواهرم شیون می کند میکشد فغان آهی
حسنین گوشه تابوت مرا میگیرند
بستگان از هجر من پیراهنان می درند
دوستان از غم داغم بر سر وسینه ی خود میکوبند
خاک گویی سالها مرا منتظراست
خاک سرد است اما
ز روزهای فراق تو گرم تراست
من به عشق دیدنت چشمان خود را بسته ام
من به عشق دیدنت درگورهم منتظر نشسته ام
من تو را خواهم دید
رز زرد
رفت آن یارم به کجارفت؟
رفت آنجاکه آسمانش آبی نیست!
رفت آنجا که بچیند یک گل سرخ
تاکه آرد بر من آن گل سرخ
منمش گویم که ای جان و دلم ممنونم
آسمانش آنجا رویایی ست
بر یارم هرکجا هست زیبایی ست
اما چند کوچی ست که دیگر نیست ز او هیچ خبر...
نه نه آمدش نزد دلم آن فخر دلم
دست هایش گرم چشم هایش سرخ
اشک هایش ریزان گیسوانش بافیده
لب آن حوض آبی زیر نور مهتاب
پیش آن شب بوها خوشه ای چیدم من ازآن انگورها
دشت محو تماشای ما شد در دلم غوغا شد
گفتم ای مهر کجایی جانا؟
گل سرخ من دگر خشک شدست
قطره مرواریدی ریخت
یک ماهی آنرا دید ناگهان بغض او نیز ترکید
آسمان ابری شد ان هم بر دل من خون گریست
دست ها را بال برد بعد از یک رعد بلند آسمان
دست ها پایین بود
یک گل رز به من هدیه نمود گل او سرخ نبود
گل او این بار رنگ دل بی عشق بود
تحفه اش زرد رنگ بود
ماسوا
تو خودت خود خدایی
تووجود ماسوایی حق دلا ز تو جدا نیست
این تویی ز او جدایی
تو وفای هرچه عهدی
تو صفا شناس فتحی
تو وجود لطف حقی
تا زمانی که سرود عهد خود را
زیر لب آرام بخوانی
هرچه آید از بر دوست از خود توست
ای دلا بر خود نظر کن گاهگاهی از خود گذرکن
تا که باشد خواهشی از تو دلا
ای خدا از عیب هامان یک دم گذر کن