طوقی

آسمان صاف بود      بین آن پایین شهر      زیرآن گنبد سبز  

      روی آن پشت بام بلند         تخت چوبی بشکسته  

گوشه ایی از آن یک نفر بنشسته     بدستش قلیانی کبود 

قل قل یک قلیان            پس از آن هوهوی دود آن  

در کنارش یک لوتی کفتر باز    

که عشق و یارش همه هست یک طوقی  

            طوقی با نشان می رود تو خال آسمان  

  واروهایش زیبا                     چشمانش سرخ رنگ 

پرهایش سفید تر از هر رنگ سفید 

               گرو راپرسی که چرا هست طوقی عشق 

                    گویدت هست نماد یک دل پرسرشت  

من دلم پر بگیرد با این یار 

گر خدا باشد نمادش خورشید 

                               میفرستم دل خود را پیش خدا 

دل من در هرروز می رود پیش خدا 

                      طوقیم در هر روز می پرد تا آن دور 

تا که شاید در این راه        پر بالش سوزد و گوید او  

هان یاران ازبرای دفع غم باید پرید  

                         پرگرفت و سوخت و شد ناپدید  

 

ای کاش

دیگه خاطراتتم خاکی شده 

                    چین روی صورتم از رفتنت حاکی شده  

کار طفل دل من عمری فقط زاری شده 

               دیگه گوش دلم ازمرگ صدات شاکی شده  

چی می شد یا چی می شه 

اگه بیای با کوچ اول پرستوها      توآسمان دل من 

دوباره پرواز کنی 

کاش می شد      یا که بشه 

دوباره آسمان تیره ی دلمرو مهتابی کنی 

باصفا و مهر دستات            طوفان دریای دلمرو  

دوباره باز آروم کنی  

کاش می شد    اما میدونم  

           زیرپای سنگ دنیا همه کاشی کاش نمی شه 

دل من غمگینه آری      غمشم مال دیروزه  

            غم دل پیر شده اما        دل من با تو جوونه 

نمی دونی       کاش می شد بخوای بدونی 

                                   غم دیرینه سالهای فراقت 

نمی بینی       کاش می شد بخوای ببینی 

                            گل خشکیده ی محفوظ به قلبم 

نمی خواستی     کاش می شد این بار می خواستی 

                             یک رز سرخ به من هدیه دهی 

و به این کار       دل من نه      دل یک شقایق هم نه 

دل سنگ گل سنگ رو 

                    تو با این کاره قشنگت 

                                 روزی صد بار آب می کردی 

نا رفیقان

وفا بر دیده ام یاران نکردند  

                       در دوستی به روی من ببستند   

درخت دوستی با صد هزار رنج   

                        زدم بنیان واز ریشه شکستند